Dag 10 Biko, Port Elizabeth township, Paxton Hotel, Strand

Vandaag verlaten we East London alweer en vertrekken in de richting van Port Elizabeth voor een rondleiding door een township. Maar voordat we echt East London uitgaan maken we nog snel even een foto van het standbeeld van Steve Biko (Link), een activist tegen het apartheidsregime. Hij werd op een gegeven moment opgepakt en mishandeld en is op dertig jarige leeftijd overleden aan de verwondingen die waren aangebracht door 5 politieagenten. Na zijn dood werd hij een martelaar voor het zwarte volk.

Het standbeeld staat naast het stadhuis:

Na ongeveer 1.5 uur rijden met de bus zijn we gestopt voor een toilet/koffie break. Dit was bij een nogal vage shop langs de weg:

Vlak bij de great fish rivier:

Na nog 2.5 uur rijden kwamen we aan bij de township. Als eerste gaan we naar een soort klein cafetje/ontmoetingsplaats. Hier kregen wij een optreden te zien van de wasafiri africa marimba band:

Zij maakten erg leuke muziek, wij hebben een cdtje gekocht, moeten we nog wel converteren naar mp3 want cd spelers hebben we niet echt meer.
Na het optreden kregen wij een lunch aangeboden. Toen die genuttigd was zijn wij nog een klein stukje door de township gereden op weg naar onze tweede stop, onderweg zagen wij dat de kinderen best wel vindingrijk waren:

Er ligt daar echt heel veel rommel langs de kant van de weg:

Nadat we waren uitgestapt kregen we de omgeving nog beter te zien, er liepen daar ook paar varkens los:

De elektriciteit is erg provisorisch aangelegd. Als de draad te kort is dan draai je gewoon twee uiteinden om elkaar en voila het werkt, alleen wel levensgevaarlijk:

Er liepen ook kinderen rond die wel op de foto wilden:

Zelfde jongetje in zijn omgeving:

Er staan ook wel wat betere huisjes zoals in de achtergrond te zien is:

En zelfs ook rijke zwarte mensen. Maar ook echte krotten:

Er is verder geen water in de krotten, alleen bij deze kraan:

Nog meer kinderen:

Eén van de bewoners van de township gaf uitleg over de historie. Hij vertelde dat mensen daar liever blijven wonen ondanks dat ze elders een zogenaamd “Mandela huis” krijgen aangeboden omdat het vaak dichter bij het werk is waardoor ze minder hoeven te lopen. Ook blijven ze graag als familie bij elkaar wonen. Zelfs de rijke zwarte mensen blijven er wonen omdat ze dus graag bij de familie blijven. Mandela huisjes worden door de overheid gratis aangeboden, mogen niet verkocht worden, ook niet als onderpand dienen, en ook niet afgenomen worden bij schulden.

Na de indrukwekkende rondleiding gingen we naar het Paxton hotel. Wij hadden daar een ok kamer. Uitzicht was alleen nul, we keken uit op een parkeerplaats. Wij hadden ook een invaliden kamer, er zat een zitje in de douche.

Na het inchecken zijn wij nog naar het strand gelopen. Naast het strand was een haven gesitueerd:

Zeemeeuw:

Spoor vlakbij het strand, richting de haven:

Wij zijn gaan eten bij finnezz, wat klein stukje lopen vanaf het hotel is. Eten was goed, maar de pasta sea food was nogal spicy volgens Monique.